1 ای از چو تو شیرین لبی صد شور در هر انجمن آن را که آمد یاد تو چون من برفت از خویشتن

2 گردن کشان حسن را در زر پای تست سر ای پست پیش قامتت بالای سرو ونارون

3 چون نافه آهوی چین پر مشک گشتی سربسر گر باد بوی زلف تو بردی سوی خاک ختن

4 اندر میان عاشقان صد کشته وخسته بود چشم ترا در هر نظر زلف ترا در هر شکن

5 گر برفروزی روی خود ور بر فشانی موی خود هم مشک پاشی بر هوا هم لاله پوشی بر سمن

6 بر نیکوان سلطان تویی سلطان نیکویان تویی خود خسرو خوبان تویی ای دلبر شیرین سخن

7 قند ونبات اندر دهان آب حیات اندر لبان مه داری اندر برقع وگل داری اندر پیرهن

8 با روی همچون گلستان هر گل ازو صد بوستان شاید که عار آید ترا از لاله و از یاسمن

9 نشد سیف فرغانی خموش اندر صفات حسن تو بلبل کجا گوید سخن چون گل نباشد در چمن