ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2397

1 ای گرد عاشقانت از رشک تخته بسته وی جمله عاشقانت از تخت و تخته رسته

2 صد مطرقه کشیده در یک قدح بکرده صد زین قدح کشیده چون عاقلان نشسته

3 یک ریسمان فکندی بردیم بر بلندی من در هوا معلق و آن ریسمان گسسته

4 از آهوان چشمت ای بس که شیر عشقت هم پوست بردریده هم استخوان شکسته

5 دیدن به خواب در شب ماه تو را مبارک وز بامداد رویت دیدن زهی خجسته

6 ای بنده کمینت گشته چو آبگینه بشکسته آبگینه صد دست و پا بخسته

7 در حسن شمس تبریز دزدیده بنگریدم زه گفتم و ز غیرت تیر از کمان بجسته