دل ز غمت زنده شد ای غم تو جان از سیف فرغانی غزل 347

1 دل ز غمت زنده شد ای غم تو جان دل نام تو آرام جان درد تو درمان دل

2 من بتواولی که تو آن منی آن من دل بتو لایق که تو آن دلی آن دل

3 عشق ستمکار تو رفته بپیکار جان شوق جگر خوار تو آمده مهمان دل

4 تر کنم از آب چشم روی چو نان خشک را چون جگری بیش نیست سوخته بر خوان دل

5 بنده ز پیوند جان حبل تعلق برید تا سر زلف تو شد سلسله جنبان دل

6 انده دنیانداد دامن جانم ز دست تا غم تو برنکردسر ز گریبان دل

7 عشق تو چون چتر خویش بر سر جان باز کرد سر بفلک برکشید سنجق سلطان دل

8 روی ز چشمم مپوش تا نتواند فگند کفر سر زلف تو رخنه در ایمان دل

9 تا برهاند مرا ز انده من سالهاست تا غم تو می کشد تنگی زندان دل

10 از صدف لفظ خویش معنی چون در دهد گوهر شعرم که یافت پرورش از کان دل