روحی فداک بی از ادیب الممالک فراهانی مفرد 7

1 چند کشی جور این سپهر کهن را چند بکاهی روان و خواهی تن را

2 مرد چو رخت شرافت ندوخت بر اندام باید پوشد به دوش خویش کفن را

1 برادران بجهان اعتمادکی شاید که می بکاهد شادی و غم بیفزاید

2 زمین عمارت خاکست پی نهاده بر آب بنای خاک چو بر آب شد کجا پاید

1 گفتم تو کیستی کاین احسان به من نمودی گفتا به ذات پاکم حق باصر است و اعرف

2 گفتم تو پیر عشقی ای شیخ پاکدامن گفتا تو طفل راهی ای کودک مزلف