دردت به جانم ای بت نامهربان من از ادیب فراهانی مفرد 32

1 خدای عزوجل بر جهانیان بخشود دری ز روضه ی رضوان به روی خلق گشود

2 سفینه ی نوح آسوده شد ز موج خطر تن خلیل رها گشت از آتش نمرود

1 مژده ای دل که ز ره قافله داد آمد نایب السلطنه با داد خدا داد آمد

2 بحر علم آمد و از گوهر تابان زد موج کوه عزم آمد و با پنجه پولاد آمد

1 چو شد بردالعجوز از چرخ نازل زمستان دست سردی داشت بر دل

2 نهاد آن دست را بر سینه خاک چو اندر سینه ترکان حمایل