دست عشقت قدحی داد و از اوحدی مراغه‌ای غزل 539

1 دست عشقت قدحی داد و ببرد از هوشم خم می گو: سر خود گیر، که من در جوشم

2 بر رخ من در می‌خانه ببندید امشب که کسی نیست که: هر روز برد بر دوشم

3 من که سجاده به می دادم و تسبیح به نقل مطربم کی بهلد خرقه که من در پوشم؟

4 چوب خشک از طرب باده جوان گردد و تر باده دارم، چه ضرورت که به حسرت خوشم؟

5 اندرین شهر دلم بستهٔ گندم گونیست ورنه صد شهر چنین را به جوی نفروشم

6 ای که بی‌زهر ندادی قدح نوش بکس بنده فرمانم، اگر زهر دهی، یا نوشم

7 در و دیوار ز جور تو به فریاد آمد حسن عهد تو بنگذاشت که من بخروشم

8 موی بر موی تنم بر تو دعا می‌گوید تا نگویی که: ز اوراد و دعا خاموشم

9 بلبان شکرین خودم از دور بپرس که نگنجد تن و اندام تو در آغوشم

10 هر سخن کز لب لعل تو نیاید بیرون نرود، گر همه گوهر بود، اندر گوشم

11 دوش منظور خودم گفتی و دادم دل و دین امشبم بندهٔ خود خوان، که از آن به کوشم

12 اوحدی هر چه مرا گفت شنیدم زین پیش پس ازین گر به سخن سحر کند ننیوشم