عشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3114

1 عشق تو خواند مرا کز من چه می‌گذری نیکو نگر که منم آن را که می‌نگری

2 من نزل و منزل تو من برده‌ام دل تو که جان ز من ببری والله که جان نبری

3 این شمع و خانه منم این دام و دانه منم زین دام بی‌خبری چون دانه می‌شمری

4 دوری ز میوه ما چون برگ می‌طلبی دوری ز شیوه ما زیرا که شیوه گری

5 اندر قیامت ما هر لحظه حشر نوست زین حشر بی‌خبرند این مردم حشری

6 ارواح بر فلک‌اند پران به قول نبی ارواح امتنانی طائر خضری

7 ز آن طالب فلکند کز جوهر ملکند انظر الی ملک فی صورت البشری

8 این روح گرد بدن چون چرخ گرد زمین فالجسم جامده و الروح فی السفری

9 زین برج‌ها بگذر چون همپر ملکی و اطلع علی افق کالشمس و القمری