هم ز وصف لبت زبان خجلست از اوحدی مراغه‌ای غزل 101

1 آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست وآنکه مرا می‌کشد در غم خود، آن یکیست

2 نیست عدو را مجال، با مدد آن جمال آیت دردش پرست، نسخهٔ درمان یکیست

1 رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت آتشم در جگر خسته شد و زار بسوخت

2 بنشستم که: نویسم سخن عشق و ز دل شعله‌ای در قلم افتاد، که طومار بسوخت

1 مرا حدیث غم یار من بباید گفت گرم به ترک سر خویشتن بباید گفت

2 حکایتی که زن و مرد از آن همی ترسند ضرورتست که با مرد و زن بباید گفت