خط تو، که چون مشک شد از خامه از عمعق بخاری رباعی 12

1 رسول بخت بمن بنده دوش داد پیام بدان گهی که فلک زد بدل ضیا بظلام

2 سپاه روز بر افگند خر گه از صحرا زدند لشکر شب گرد کوه و دشت خیام

1 ای عارض تو چون گل و زلف تو چو سنبل من شیفته و فتنه آن سنبل و آن گل

2 زلفین تو قیریست بر انگیخته از عاج رخسار تو شیریست بر آمیخته بامل

1 گر نیستی درون دلم آتش فراق کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست

2 چندان بگریمی، که مرا آب چشم من برداردی روان و ببردی بکوی دوست

1 با یارم اگر نیست ره دیداری آرید ببالین منش یک باری

2 تا گر من خسته دل نبینم رویش او خسته خویش را ببیند باری

1 آن سبزه که از عارض او خاسته شد تا ظن نبری که حسن آن کاسته شد

2 در باغ رخش بهر تماشای دلم گل بود و بسبزه نیز آراسته شد