اسبت که حنا زیب فزای تن اوست از کلیم رباعی 28

1 دنبال اشک افتاده ام جویم دل آزرده را از خون توان برداشت پی نخجیر پیکان خورده را

2 با این رخ افروخته هر جا خرامان بگذری از باد دامن می کنی روشن چراغ مرده را

1 رفتن ز درت کار من دل نگران نیست گر کشته شوم خونم از آن کوی روان نیست

2 با تیر بلا چون هدفم روی گشاده گر کوه شود درد غم عشق گران نیست

1 از آن چشمی که می‌داند زبان بی‌زبانی را نکویان یاد می‌گیرند طرز نکته‌دانی را

2 به نزد آنکه باشد تنگدل از دست کوتاهی درازی عیب می‌باشد قبای زندگانی را