دل و طبع خویش را گو که شوند از وحشی بافقی غزل 223

1 دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر که دلم بهانه جو شد من از و بهانه جوتر

2 گله گر کنم ز خویت به جز اینقدر نباشد که شوند اگر تو خواهی قدری ازین نکوتر

3 همه رنگ حیله بینم پس پردهٔ فریبت برو ای دو رو که هستی ز گل دور و دوروتر

4 تو نه مرغ این شکاری پی صید دیگری رو که عقاب دیگر آمد به شکار این کبوتر

5 نه خوش آمده است وحشی تو غریب خوش ادایی همه طرز تازه گویی، ز تو کیست تازه گوتر