مباد دل ز هوای تو یک زمان از سیف فرغانی غزل 546

1 مباد دل ز هوای تو یک زمان خالی که بی هوای تو دل تن بود ز جان خالی

2 همای عشق ترا هست آشیانه دلم مباد سایه این مرغ از آشیان خالی

3 ز روی تو ز زمین تا بآسمان پرنور ز مثل تو ز مکان تا بلامکان خالی

4 خیال روی توام در دلست پیوسته ز مهر و ماه کجا باشد آسمان خالی

5 دلم ز معنی عشقت تهی نخواهد شد اجل اگر چه کند صورتم ز جان خالی

6 شراب عشق ترا عیب چیست تلخی هجر نواله تو نباشد ز استخوان خالی

7 رسید عشق و ز اغیار گشت صافی دل پیمبر آمد و شد کعبه از بتان خالی

8 چو مرغ سیر ز ذکر تو و حکایت غیر همیشه حوصله پر دارم و دهان خالی

9 صفیر مرغ دلم ذکر تست در همه حال چو ماهی ارچه بود کامم از زبان خالی

10 غم تو و دل من همچو جان و تن شده اند که می بمیرد اگر باشد این از آن خالی

11 مرا که دل ز هوای تو پر شدست چه غم اگر بمیرم و از من شود جهان خالی

12 چو لوح عشق تو محفوظ جان من گردد مرا قلم نبود ز آن پس از بنان خالی

13 بعاشقان تو دنیا خوشست و بی ایشان چو دوزخست که هست از بهشتیان خالی

14 بر آستان تو مانده است سیف فرغانی در تو نیست چو بازار از سگان خالی