دلی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2551

1 دلی یا دیده عقلی تو یا نور خدابینی چراغ افروز عشاقی تو یا خورشیدآیینی

2 چو نامت بشنود دل‌ها نگنجد در منازل‌ها شود حل جمله مشکل‌ها به نور لم یزل بینی

3 بگفتم آفتابا تو مرا همراه کن با تو که جمله دردها را تو شفا گشتی و تسکینی

4 بگفتا جان ربایم من قدم بر عرش سایم من به آب و گل کم آیم من مگر در وقت و هر حینی

5 چو تو از خویش آگاهی ندانی کرد همراهی که آن معراج اللهی نیابد جز که مسکینی

6 تو مسکینی در این ظاهر درونت نفس بس قاهر یکی سالوسک کافر که رهزن گشت و ره شینی

7 مکن پوشیده از پیری چنین مو در چنین شیری یکی پیری که علم غیب زیر او است بالینی

8 طبیب عاشقان است او جهان را همچو جان است او گداز آهنان است او به آهن داده تلبینی

9 کند در حال گل را زر دهد در حال تن را سر از او انوار دین یابد روان و جان بی‌دینی

10 در آن دهلیز و ایوانش بیا بنگر تو برهانش شده هر مرده از جانش یکی ویسی و رامینی

11 ز شمس الدین تبریزی دلا این حرف می‌بیزی به امیدی که بازآید از آن خوش شاه شاهینی