ای دل اگرت هوای این درگاه از فضولی بغدادی رباعی 17

1 بستی گره از بهر جفا زلف دو تا را برداشتی از روی زمین رسم وفا را

2 تا بسته مژگان تو گشتیم بغمزه زد چشم تو بر هم همه جمعیت ما را

1 کرد عشق ای خون دل در کوی او رسوا مرا جامه پوشان که نشناسد کسی آنجا مرا

2 چند در کوی تو باشد همنشین من رقیب برق آهم کاش یا او را بسوزد یا مرا

1 شد از شکوفه چمن را لطافتی حاصل نماند نامیه را از خزان گره در دل

2 به روزگار خزان چشم زخم دهر رسید طلسم سلطنت زمهریر شد باطل