دلت را گر هوای انبساط است از قدسی مشهدی مثنوی 10

1 دلت را گر هوای انبساط است نشاط عمر در باغ نشاط است

2 به پهلویش زمردفام کوهی چه کوهی، بلکه خضر باشکوهی

3 پرست این کوه را از سبزه دامان به کوه آمد مگر خضر از بیابان؟

4 به پاکی دامنش چون دامن گل نسیمش خوشه‌چین خرمن گل

5 ازان نرگس نظر دوزد بر این خاک که چشم پاک خواهد، دامن پاک

6 به موزونی، چنار از نارون به خزانش از بهار صد چمن به

7 چمن را گرچه هست از گل سپاهی ندارد همچو خیری، خیرخواهی

8 نباشد گر نگار اینجا، چه پرواست؟ نگارستانی از هر برگ، پیداست

9 نمی‌یابد به قدر رنگ گل، نام زبانم غنچه شد زین شرم، در کام

10 ز بس گفتم سخن زین سبز گلشن زبان شد در دهانم برگ سوسن