ای دل ریش مرا با لب تو حق از حافظ شیرازی غزل 301

1 ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک حق نگه دار که من می‌روم الله معک

2 تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

3 در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

4 گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

5 بگشا پسته خندان و شکرریزی کن خلق را از دهن خویش مینداز به شک

6 چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

7 چون بر حافظ خویشش نگذاری باری ای رقیب از بر او یک دو قدم دورترک