ای دل ز خویش بگذر گر میل از فضولی بغدادی غزل 389

1 ای دل ز خویش بگذر گر میل یار داری جر کار عشق کار داری

2 ای آب زندگانی می بینمت مکدر در دل مگر غباری زین خاکسار داری

3 بر من ز تند خویی تیریست هر نگاهت برگ گلی تو اما صد نوک خار داری

4 ای طالب سلامت بر بند راه دیده ز آن رو که بیم آفت زین رهگذار داری

5 ساقی مکن تعلل در گردش آر ساغر تا چند تشنگان را در انتظار داری

6 بی اختیار خواهی رفتن ز بزم عالم از کف منه پیاله تا اختیار داری

7 از خیل نیک نامان می بینمت فضولی کز نام ننگت آید وز ننگ عار داری