ای از صفات حسن تو بر هر گذر افسانه‌ای از شاهدی دده دیوان فارسی 1

1 ز روی لطف بکن بوسه‌ای حوالۀ ما همین بس است ز وجه حسن نوالۀ ما

2 [ز تیر غمزه خدنگی بکن حوالۀ ما همین بس است ز خوان کرم نوالۀ ما

1 مرا گر در نظر گلزار باشد دلم بر روی آن گل زار باشد

2 من و انکار می در موسم گل درین کارم بسی انکار باشد

1 هر لحظه بر دلم ز تو گر صد بلا رسد از هر بلا به درد دلم صد دوا رسد

2 هر صبح مژده میرسدم با صبا ز یار خوش وقت آن سحر که خودش با صبا رسد