1 رخ خویش اگر نمائی دل عالمی ربائی دو جهان بهم برآید ز نقاب اگر برآئی

2 ز مشارق هویت چو بتابد آفتابت ز ظلال اثر نماند ز کمال روشنائی

3 هله ای شه مجرد بنمای طلعت خود نه توئی بهل نه اوئی نه منی بمان نه مائی

4 غم خویش با که گویم بکدام راه پویم خبر تو از که جویم تو که در صفت نیائی

5 بجمال لایزالت بکمال بیزوالت بگداز هستی ما که نماند این جدائی

6 دل و دین چو میربائی ز پس هزار پرده چه قیامتی که باشد چو نقاب برگشائی

7 چو بنزد تست روشن که بحسن بی نظیری عجب ار جمال خود را بکسی دگر نمائی

8 چو خلیل عشق اوئی مگریز ز آتش دل که گل و سمن بروید چو بآتش اندرآئی

9 تو سبوی پر ز آبی بکنار بحر وحدت اگرت سبو شکسته تو شکسته دل چرائی

10 ز لباس هستی خود چو حسین شو مجرد پس از آن درآ بدریا که تو مرد آشنائی