تیغت ز فرق تا به گلویم رسیده از غالب دهلوی غزل 116

1 تیغت ز فرق تا به گلویم رسیده باد شوخی ز حد گذشت زبانم بریده باد

2 گر رفته ام ز کوی تو آسان نرفته ام این قصه از زبان عزیزان شنیده باد

3 مردن ز رازداری شوقم نجات داد صد رنگ لاله زار ز خاکم دمیده باد

4 نغزی و خودپسند ببینم چه می کنی؟ یارب به دهر همچو تویی آفریده باد

5 بر روی و موی پرتو بینش نتافته ست در عرض شوق دیده طلبکار دیده باد

6 آتش به خانمان زده ای خواست صرصری گفتم نسیم گفت به گلشن وزیده باد

7 مرگم امان دهاد که از شوق برخورم این شعله همچو خون به رگ خس دویده باد

8 ذوقی ست همدمی به فغان بگذرم ز رشک خار رهت به پای عزیزان خلیده باد

9 چون دیده پای تا به سرم تشنه کسی ست دل خون شواد و از بن هر مو چکیده باد

10 غالب شراب قندی هندم کباب کرد زین بعد باده های گوارا کشیده باد