جوانی دامن افشان رفت و از بیدل دهلوی غزل 1804

1 جوانی دامن افشان رفت و پیری هم به دنبالش گذشت از قامت خم‌ گوش بر آواز خلخالش

2 ز پرواز نفس آگه نی‌ام لیک اینقدر دانم که آخر تا شکستن میرسد سعی پر و بالش

3 به خواب وهم تعبیر بلندی‌کرده‌ام انشا به‌گردون می‌تند هرکس بقدر گردش حالش

4 وداع ساز هستی‌ کن‌ که اینجا هر چه پیدا شد نفس‌ گردید بر آیینهٔ تحقیق تمثالش

5 مزاج ناتوان عشق چون آتش تبی دارد که جز خاکستر بنیاد هستی نیست تبخالش

6 شبستان جنون دیگر چه رونق داشت حیرانم چراغان‌ گر نمی‌بود از شرار سنگ اطفالش

7 گرفتم نوبهار آمد چه دارد گل در این گلشن همان آیینه‌دار وحشت پار است امسالش

8 به ضبط نالهٔ دل می‌گدازم پیکر خود را مگر در سرمه غلتم تا کنم یک خامشی لالش

9 غنا و فقر هستی آنقدر فرصت نمی‌خواهد نفس هر دم زدن بی‌پرده است ادبار و اقبالش

10 به هر کلکی ‌که پردازند احوال من بیدل چو تار ساز بالد تا قیامت ناله از نالش