1 تا زتاب می گل رویت شکفت ترک گل بلبل زسودای تو گفت

2 از پی آویزه ی گوش تو دل با مژه بس دانه ی یاقوت سُفت

3 آن موحد شد که با جاروب لا از حریم دل غبار شرک رُفت

4 گر فروشد بوسه را جانان به جان می ستانم من که ارزان است و مفت

5 جز هلال ابروان ماه من دلبری را کس ندیده طاق و جفت

6 ساقیا می ده که دور خرمی است بخت شد بیدار و چشم فتنه خفت

7 چون ثنای شاه دین گوید «محیط» پای تا سرگوش شو بهر شنفت

8 نوبهار جود کز فیض دَمش گلشن ایجاد را گل ها شکفت