تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی از حافظ شیرازی غزل 484

1 تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

2 به خدایی که تویی بنده بگزیده او که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی

3 گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست بی دلی سهل بود گر نبود بی‌دینی

4 ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد آفرین بر تو که شایسته صد چندینی

5 عجب از لطف تو ای گل که نشستی با خار ظاهرا مصلحت وقت در آن می‌بینی

6 صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم عاشقان را نبود چاره به جز مسکینی

7 باد صبحی به هوایت ز گلستان برخاست که تو خوشتر ز گل و تازه‌تر از نسرینی

8 شیشه بازی سرشکم نگری از چپ و راست گر بر این منظر بینش نفسی بنشینی

9 سخنی بی‌غرض از بنده مخلص بشنو ای که منظور بزرگان حقیقت بینی

10 نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد بهتر آن است که با مردم بد ننشینی

11 سیل این اشک روان صبر و دل حافظ برد بلغ الطاقه یا مقله عینی بینی

12 تو بدین نازکی و سرکشی ای شمع چگل لایق بندگی خواجه جلال الدینی