1 دلت فسرد جنونی ‌کز آشیانه برآیی چو ناله دامن صحرا به ‌کف ز خانه برآیی

2 به ساز عجز ز سر چنگ خلق نیست‌ گزیرت چو مو زپرده چه لازم به ذوق شانه برآیی

3 گر التزام جنون نیست سعی‌ گوشهٔ فقری مگر ز جرگهٔ یاران به این بهانه برآیی

4 شعار طبع رسا نیست انتظار مواعظ ز توسنی است‌ که محتاج تازیانه برآیی

5 چو موج ‌گوهر اگر بگذری ز فکر تردد برون نرفته ازین بحر برکرانه برآیی

6 زجا درآمدن آنگه به حرف پوچ حیاکن نه کودکی که به صورت دهل زخانه برآیی

7 چو مور نقب قناعت رسان به ‌کنج غنایی که پر بر آری و از احتیاج دانه برآیی

8 زگوشهٔ دل جمع آن زمان دهند سراغت که همچو فرصت آسودن از زمانه برآیی

9 به خاک نیز پر افشان فتنه‌ای‌ست غبارت بخواب آنهمه کز عالم فسانه برآیی

10 به خود ستایی بیهوده شرم دار ز همت که لاف دل زنی و بیدل از میانه برآیی