1 گفتا برون شدی به تماشای ماه نو از ماه ابروان منت شرم باد رو

2 عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو

3 مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو

4 تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار آن گه عیان شود که بود موسم درو

5 ساقی بیار باده که رمزی بگویمت از سر اختران کهن سیر و ماه نو

6 شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان از افسر سیامک و ترک کلاه زو

7 حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو