ای نرگست به خلق در از ملک‌الشعرا بهار غزل 361

1 ای نرگست به خلق در فتنه بازکن وی سنبل تودست تطاول درازکن‌*

2 چشمانت را حذر بود از دیدن رقیب همچون مریضکان ز مرگ احترازکن

3 الفت چگونه دست دهد بین ما وشیخ ماکار بر حقیقت و او بر مجازکن

4 ما در درون میکده صهبا به جام ربز شیخ از درون صومعه گردن درازکن

5 با دشمنان ز ضعف دم از دوستی زدیم چون ملحدی به خاطر مردم نمازکن

6 کار بهار و یار به دور اوفتدکه هست دایم بهار نازکش و یار نازکن