بباید عشق را ای دوست دردک از مولانا غزل 1319

1 بباید عشق را ای دوست دردک دل پردرد و رخساران زردک

2 ای بی‌درد دل و بی‌سوز سینه بود دعوی مشتاقیت سردک

3 جهان عشق بس بی‌حد جهانست تو داری دیدگان نیک خردک

4 چه داند روستایی مخزن شاه کماج و دوغ داند جان کردک

5 بجز بانگ دفت نبود نصیبی چو هستی چون خصی در روز گردک

6 اگر خواهی که مرد کار گردی ز کار و بار خود شو زود فردک

7 چو چیزی یافتی خود را تو مفروش به پیش هر دکان مانند قردک

8 که دعوی مردیت بی‌جان مردان بدان آرد که گویندت که مردک

9 اگر ناگاه مردی پیش افتد به خون خود دری کاری نبردک

10 تو دیده بسته‌ای در زهد می‌باش به تسبیح و به ذکر چند وردک

11 مکن شیخی دروغی بر مریدان ار آن ناز و کرشمه ای فسردک

12 شه شطرنجی ار تو کژ ببازی به شمس الدین تبریزی تو نردک