می‌ساخت چو صبح لاله‌گون از خاقانی شروانی رباعی 6

1 پردهٔ نو ساخت عشق، زخمهٔ نو در فزود کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود

2 لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود

1 گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا از بلای عشق او روزی امانستی مرا

2 گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا

1 عشق تو به گرد هر که برگردد از زلف تو بی‌قرارتر گردد

2 تاج آن دارد که پیش تخت تو چون دائره جمله تن کمر گردد