1 ای لب و خالت بهم طوطی و هندوستان پیش جمالت منم هندوی جان بر میان

2 از رخ و زلف تو رست در دل من آبنوس وز لب و خال تو گشت دیدهٔ من آبدان

3 ابرش خورشید را ناخنه آمد ز رشک تا تو به شب رنگ حسن تاخته‌ای در جهان

4 رو که ز عکس لبت خوشهٔ پروین شده است خوشهٔ خرمای تر بر طبق آسمان

5 صبر من از بی‌دلی است از تو که مجروح را چاره ز بی‌مرهمی است سوختن پرنیان

6 با همه کآزاد نیست یک سر مویم ز تو نیست تو را از وفا بر سر موئی نشان

7 گرچه ز افغان مرا با تو زبان موی شد در همه عالم منم موی شکاف از زبان

8 طبع چو خاقانیی بستهٔ سودا مدار بشکن صفراتی او ز آن لب چون ناردان

9 عهد کهن تازه کن کو سخنان تازه کرد خاصه ثنای ملک کرد ضمیرش ضمان

10 ناصر ملت طراز، قاهر بدعت گداز شاه خلیفه پناه خسرو سلطان نشان