می‌دان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 365

1 می‌دان که زمانه نقش سوداست بیرون ز زمانه صورت ماست

2 زیرا قفسی‌ست این زمانه بیرون همه کوه قاف و عنقاست

3 جویی‌ست جهان و ما برونیم بر جوی فتاده سایه ماست

4 این جا سر نکته‌ای‌ست مشکل این جا نبود ولیکن این جاست

5 جز در رخ جان مخند ای دل بی او همه خنده گریه افزاست

6 آن دل نبود که باشد او تنگ زان روی که دل فراخ پهناست

7 دل غم نخورد غذاش غم نیست طوطی‌ست دل و عجب شکرخاست

8 مانند درخت سر قدم ساز زیرا که ره تو زیر و بالاست

9 شاخ ار چه نظر به بیخ دارد کان قوت مغز او هم از پاست