ای جبینت ماه و رویت آفتاب از جلال عضد غزل 11

1 ای جبینت ماه و رویت آفتاب می فتد بر خاک کویت آفتاب

2 گرد عالم هست سرگردان چون من روز و شب در جست و جویت آفتاب

3 فتنه می یابد ز مویت روزگار نور می گیرد ز رویت آفتاب

4 روز بر ما تیره و شب شد دراز تا نهان شد زیر مویت آفتاب

5 روز و شب می سوزد و جان می دهد همچو شمع از آرزویت آفتاب

6 کس نباشد مرد میدانت که هست عنبرین چوگان و گویت آفتاب

7 می روی وز دور مانند جلال چشم می دارد به سویت آفتاب