1 آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز از جور تبر، زار بنالید سپیدار

2 کز من نه دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی از تیشهٔ هیزم شکن و ارهٔ نجار

3 این با که توان گفت که در عین بلندی دست قدرم کرد بناگاه نگونسار

4 گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار

5 تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش شد توده در آن باغ، سحر هیمهٔ بسیار

6 دهقان چو تنور خود ازین هیمه برافروخت بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار

7 آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار

8 هر شاخه‌ام افتاد در آخر به تنوری زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار

9 چون ریشهٔ من کنده شد از باغ و بخشکید در صفحهٔ ایام، نه گل باد و نه گلزار

10 از سوختن خویش همی زارم و گریم آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار

11 کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار

12 خندید برو شعله که از دست که نالی ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خوار

13 آن شاخ که سر بر کشد و میوه نیارد فرجام به جز سوختنش نیست سزاوار

14 جز دانش و حکمت نبود میوهٔ انسان ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار

15 از گفتهٔ ناکردهٔ بیهوده چه حاصل کردار نکو کن، که نه سودیست ز گفتار

16 آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت روز عمل و مزد، بود کار تو دشوار

17 از روز نخستین اگرت سنگ گران بود دور فلکت پست نمیکرد و سبکسار

18 امروز، سرافرازی دی را هنری نیست میباید از امسال سخن راند، نه از پار