آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 408

1 آن شنیدی که خضر تخته کشتی بشکست تا که کشتی ز کف ظالم جبار برست

2 خضر وقت تو عشق است که صوفی ز شکست صافیست و مثل درد به پستی بنشست

3 لذت فقر چو باده‌ست که پستی جوید که همه عاشق سجده‌ست و تواضع سرمست

4 تا بدانی که تکبر همه از بی‌مزگیست پس سزای متکبر سر بی‌ذوق بس است

5 گریه شمع همه شب نه که از درد سرست چون ز سر رست همه نور شد از گریه برست

6 کف هستی ز سر خم مدمغ برود چون بگیرد قدح باده جان بر کف دست

7 ماهیا هر چه تو را کام دل از بحر بجو طمع خام مکن تا نخلد کام ز شست

8 بحر می‌غرد و می‌گوید کای امت آب راست گویید بر این مایده کس را گله هست

9 دم به دم بحر دل و امت او در خوش و نوش در خطابات و مجابات بلی‌اند و الست

10 نی در آن بزم کس از درد دلی سر بگرفت نی در آن باغ و چمن پای کس از خار بخست

11 هله خامش به خموشیت اسیران برهند ز خموشانه تو ناطق و خاموش بجست

12 لب فروبند چو دیدی که لب بسته یار دست شمشیرزنان را به چه تدبیر ببست