1 ای که صد سلسله دل، بسته به هر مو داری باز دل می‌بری از خَلق، عجب رو داری

2 خون عشّاق، حلال است، مگر در بر تو که به دل، عادت چنگیز و هلاکو داری

3 از گل و لاله و سرو لب جو، بیزارم تا تو بر سرو قدت روضهٔ مینو داری

4 تو پریزاده نگردی به جهان، رام کسی حالت مرغ هوا، شیوهٔ آهو داری

5 این خط سبز بود سر زده زان شکّر لب یا که در آب بقا، سبزهٔ خودرو داری

6 جای مستان همه در گوشهٔ محراب افتاد تا که بالای دو چشمت خم ابرو داری

7 گر صبوحی شده پا بست تو، این نیست عجب تا که صد سلسله دل، در خم گیسو داری