1 ای که در کوی خرابات مقامی داری جم وقت خودی ار دست به جامی داری

2 ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری

3 ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند گر از آن یار سفرکرده پیامی داری

4 خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

5 بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

6 چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری

7 نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود تویی امروز در این شهر که نامی داری

8 بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری