بینی و گنده دهان داری و نای از رودکی مثنوی 97

1 کس فرستاد به سر اندر عیار مرا که: مکن یاد به شعر اندر بسیار مرا

2 وین فژه پیر ز بهر تو مرا خوار گرفت برهاناد ازو ایزد جبار مرا

1 به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی چنان گریخت ز دهر دو رنگ، رنگ فتور

2 که باز شانه کند همچو باد سنبل را به نیش چنگل خون ریز تارک عصفور

1 جهانا! چه بینی تو از بچگان که گه مادری، گاه مادندرا؟

2 نه پاذیر باید تو را نه ستون نه دیوار خشت و نه زآهن درا

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار