1 مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود نبود دندان، لا بل چراغ تابان بود

2 سپید سیم زده بود و در و مرجان بود ستارهٔ سحری بود و قطره باران بود

1 جوان بودم و پنبه فخمیدمی چو فخمیده شد دانه برچیدمی

1 جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد برو به هیچ حوادث زمانه دست مداد

2 درست و راست کناد این مثل خدای ورا اگر ببست یکی در، هزار در بگشاد

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار