از مستی باده گر خروشان بدمی از شمس مغربی رباعی 30

1 بیرون دوید باز ز خلوتگه وجود خود را بشکل و وضع جهانی بخود نمود

2 اسرار خویش را بهزارانوزبان بگفت گفتار خویش را بهمه گوشها شنود

1 گه چو چنگم و گاه چو نی بنوازم گه بهر ساز که سازی تو مرا میسازم

2 چون نیم در تو دمی در من بیچاره بدم می نیاید بطرب هیچکس از آوازم

1 ایدوست بیا بر نظر ما نظری کن بر دیده جان و دل شیدا نظری کن

2 اول به‌رخ خویش مدد بخش جلائی وانگاه دران عین مجالی نظری کن