همه را ده چو می‌دهی موسوم از سعدی شیرازی مثنوی 2

1 دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی زنهار بد مکن که نکردست عاقلی

2 این پنج روزه مهلت ایام آدمی آزار مردمان نکند جز مغفلی

1 گر به رخسار چو ماهت صنما می‌نگرم به حقیقت اثر لطف خدا می‌نگرم

2 تا مگر دیده ز روی تو بیابد اثری هر زمان صد رهت اندر سر و پا می‌نگرم

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت