همه را ده چو می‌دهی موسوم از سعدی شیرازی مثنوی 2

1 همه چشمیم تا برون آیی همه گوشیم تا چه فرمایی

2 تو نه آن صورتی که بی رویت متصور شود شکیبایی

1 اگر پای در دامن آری چو کوه سرت ز آسمان بگذرد در شکوه

2 زبان درکش ای مرد بسیار دان که فردا قلم نیست بر بی زبان

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت