تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2708

1 تو هر روزی از آن پشته برآیی کنی مر تشنه جانان را سقایی

2 تو هر صبحی جهان را نور بخشی که جان جان خورشید سمایی

3 مباد آن روز کز تو بازماند دو دیده‌ای چراغ و روشنایی

4 تو دریایی و می‌گویی جهان را درآ در من بیاموز آشنایی

5 لب و لنج کفوری را دریدی بدان دریای امواج عطایی

6 گشادی چشم و گوش خاکیان را همه حیران که چون بر می‌گشایی

7 گلوی جان بسوزید از حلاوت چنین شیرین چنین حلوا چرایی

8 اگر چون آسیا گردم شب و روز ز تو باشد که آب آسیایی

9 وگر این آسیا جوید سکونت ز چرخ تو نمی‌یابد رهایی

10 هر آن سنگی که در چرخش کشیدی بیابد کان بیابد کیمیایی

11 به تو جنبد جهان جان جهانی اگر چه او نداند که کجایی