صد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3174

1 صد دل و صد جان بدمی دادمی وز جهت دادن جان شادمی

2 ور تن من خاک بدی این نفس جمله گل و عشق و هوش زادمی

3 از جهت کشت غمش آبمی وز جهت خرمن او بادمی

4 گر ندمیدی غم او در دلم چون دگران بی‌دم و فریادمی

5 گر نبدی غیرت شیرین من فخر دو صد خسرو و فرهادمی

6 گر نشکستی دل دربان راز قفل جهان همه بگشادمی

7 ور همدانم نشدی پای گیر همره آن طرفهٔ بغدادمی

8 بس که همه سهو و فراموشیم گر نبدی یاد تو من یادمی

9 بس! که برد سر و پی این زبان حسره که من سوسن آزادمی