ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2605

1 ای باغ همی‌دانی کز باد کی رقصانی آبستن میوه ستی سرمست گلستانی

2 این روح چرا داری گر ز آنک تو این جسمی وین نقش چرا بندی گر ز آنک همه جانی

3 جان پیشکشت چه بود خرما به سوی بصره وز گوهر چون گویم چون غیرت عمانی

4 عقلا ز قیاس خود زین رو تو زنخ می‌زن زان رو تو کجا دانی چون مست زنخدانی

5 دشوار بود با کر طنبور نوازیدن یا بر سر صفرایی رسم شکرافشانی

6 می وام کند ایمان صد دیده به دیدارش تا مست شود ایمان زان باده یزدانی

7 در پای دل افتم من هر روز همی‌گویم راز تو شود پنهان گر راز تو نجهانی

8 کان مهره شش گوشه هم لایق آن نطع است کی گنجد در طاسی شش گوشه انسانی

9 شمس الحق تبریزی من باز چرا گردم هر لحظه به دست تو گر ز آنک نه سلطانی