نبری گمان فسردگی به غبار از بیدل دهلوی غزل 2004

1 نبری گمان فسردگی به غبار بی‌سروپایی‌ام که به چرخ می‌فکند نفس چو سحر زمین هوایی‌ام

2 ز تعلقم ندهی نشان که گذشته‌ام من از این و آن به خیال سلسلهٔ جهان گرهی نخورده رسایی‌ام

3 به دماغ موج گهر زدم ز جنون نشئهٔ عاجزی نکشید گرد هوس سری که نکوفت آبله پایی‌ام

4 ز خیال تا مژه بسته‌ام قدح بهانه شکسته‌ام خوشت آنکه سیر پری کنی ز طلسم شیشه نمایی‌ام

5 هوسم زنالهٔ بی‌اثر به چه مدعا شکند نظر نهد استخوان مه نو مگر به نشان تیر هوایی‌ام

6 نه نشیمنی‌ که‌ کنم مکان نه پری‌ که بر پرم از میان نکنی به عشوهٔ امتحان ستم آشیان رهایی‌ام

7 به‌ کجاست رفتن و آمدن‌ که به غربتم‌ کشد از وطن ز فسون صنعت وهم و ظ‌ن هوس آزمای جدایی‌ام

8 به جهان جلوه رسیده‌ام ز هزار پرده دمیده‌ام ثمر نهال حقیقتم چمن بهار خدایی‌ام

9 سر کعبه گرم فسون من دل دیر و جوشش خون من مگذر ز سیر جنون من که قیامت همه جایی‌ام

10 به نگاه حیرت کاملم به خیال عقدهٔ مشکلم ز جهان فطرت بیدلم نه زمینی‌ام نه سمایی‌ام