1 سر خستگان نداری بگذار ما نیائی غم کشتگان نداری بمزار ما نیائی

2 تنم از غبار گردد بره گذارت افتد تو بگردی از ره خود بغبار ما نیائی

3 بغمی نیوده پا بست نشده زمامت از دست تو که بار غم نداری بقطار ما نیائی

4 ز خرابهٔ وفایم تو ز شهر بیوفائی ز تو چون وفا نیاید بدیار ما نیائی

5 دلم از غم میانت شب و روز میگدازد نشویم تا چو موئی بکنار ما نیائی

6 نشود خرابهٔ دل ز عمارت تو آباد تو از این سرا برون رو تو بکار ما نیائی

7 چه شکایتست ای فیض که شنیده است هرگز که کسی بیار گوید تو بکار ما نیائی