تا عشق مرا فاش نمی دانستی از طبیب اصفهانی رباعی 27

1 چه دامست این که هر مرغی که می‌گردد گرفتارش نمی‌آید به خاطر پر گشودن‌های گلزارش

2 عجب نبود ز خاکش تا قیامت بوی خون آید بیابانی که آب از دیده من می‌خورد خارش

1 نهانی رازهای دوستداران کی می‌گوید به دشمن دوست، یاران؟

2 مسلمانان غم تنهایی‌ام کُشت خوش آن یاران خوش آن روزگاران

1 نه همین ز آتش عشقت دل ما می سوزد هر کراهست دلی، سوخته یا می سوزد

2 خاک این بادیه بین کز قدم گرم روان بسکه گرمست درو پای صبا می سوزد