ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ از مولانا رباعی 1053

1 ناگاه بروئید یکی شاخ نبات ناگاه بجوشید چنین آب حیات

2 ناگاه روان شد ز شهنشه صدقات شادی روان مصطفی را صلوات

1 منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم که بر آن کس که نه عاشق به جز انکار ندارم

2 دل غیر تو نجویم سوی غیر تو نپویم گل هر باغ نبویم سر هر خار ندارم

1 تو خدای خویی تو صفات هویی تو یکی نباشی تو هزارتویی

2 به یکی عنایت به یکی کفایت ز غم و جنایت همه را بشویی

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند