شهروزه شدی و شاه دوران بودی از سبزواری رباعی 13

1 گرم صدبار میرانی مدامت مدح گو باشم اگر خون مرا ریزی که بازت خاک کو باشم

2 بخون آلودهٔ تیغ ویم همدم مده غسلم بدین تقریب شاید روز محشر سرخ روباشم

1 شبی دارم دراز و تیره همچون تار گیسویت دلی دارم پریشان همچو موی عنبرین بویت

2 ز مژگان خارها درجویبار دیدگان بستم که ماندلخت دل وزصاف اشک آبی زنم کویت

1 هست در سینه سل بدیده سبل زین طعامی که کرده خصم دغل

2 گه شدش یوم لیل و لیلش یوم بوم آسا زهی ضلال و زلل