ای غافل از شمار! چه پنداری؟ از رودکی قصیده-قطعه 119

1 به نام نیک تو، خواجه! فریفته نشوم که نام نیک تو دام است و زرق مر نان را

2 کسی که دام کند نام نیک از پی نان یقین بدان تو که دام است نانش مر جان را

1 دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید مردم میان دریا و آتش چگونه پاید؟

2 نیش نهنگ دارد، دل را همی خساید ندهم، که ناگوارد، کایدون نه خردخاید

1 گفت دینی را که: این دینار بود کین فراکن موش را پروار بود

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار