تو شمشیر حقی هر کس ز غفلت از بیدل دهلوی غزل 1135

1 فرصتی داری زگرد اضطراب دل برآ همچوخون پیش ازفسردن از رگ‌بسمل برآ

2 ریشهٔ الفت ندرد دانهٔ آزادی‌ات ای شرر نشو و نما زین‌کشت بیحاصل‌برآ

1 ای چشم تو مهمیز جنون وحشی رم را ابروی تو معراج دگر پایهٔ خم را

2 گیسوی تو دامی‌ست که تحریر خیالش از نال به زنجیرکشیده‌ست قلم را

1 حسنی است بررخش رقم مشک ناب را نظاره کن غبار خط آفتاب را

2 هر جلوه باز شیفتهٔ رنگ دیگر است آن حسن برق نیست‌که سوزد نقاب را

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را