تو پادشاه و من از بندگان از حسین خوارزمی غزل 155

1 تو پادشاه و من از بندگان درگاهم بغیر تو ز تو چیز دگر نمی خواهم

2 سزد که بر سر عالم علم برافرازم کز آن زمان که غلام توام شهنشاهم

3 بسوز آتش سودای تو همی سازم سمندرم من و این آتش است دلخواهم

4 اگر چه بیخود و مجنون شدم هزاران شکر که از لطافت لیلی خویش آگاهم

5 بر آستان تو چون راستان مقیم شوم اگر بصدر جلالت نمیدهی راهم

6 ز خدمتت نروم زانکه از غلامی تست همه سعادت و اقبال و منصب و جاهم

7 به پیش خویش بخوانی شبی حسینی را بگوش تو چو رسد ناله سحرگاهم