ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1020

1 ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر پسته لعل برگشا تا نشود گران شکر

2 ساقی روح چون تویی کشتی نوح چون تویی تا که تهیست ساغرم خون چه پرست این جگر

3 طعنه زند مرا ز کین رو صنمی دگر گزین در دو جهان یکی بگو کو صنمی کجا دگر

4 آن قلمی که نقش کرد چونک بدید نقش تو گفت که‌های گم شدم این ملکست یا بشر

5 جان و جهان چرا چنین عیب و ملامتم کنی در دل من درآ ببین هر نفسی یکی حشر

6 عشق بگوید الصلا مایده دو صد بلا خشک لبی و چشم تر مایده بین ز خشک و تر

7 چونک چشیدی این دو را جلوه شود بتی تو را شهره یکی ستاره‌ای بنده او دو صد قمر

8 فاش بگو که شمس دین خاصبک و شه یقین در تبریز همچو دین اوست نهان و مشتهر